Bardziej szczegółowo.

Obecnie siedze w domku Juz cały szczęśliwy, zmęczony i przygotowujący sie psychicznie na następne dni.

Zanim jednak dotarłem do moich ukochanych Tychów to musiałem przebyć wiele kilometrów.

Wszystko zaczęło się rano w Chefchouan. Razem z najlepszymi Polakami pod słońcem poszliśmy na dworzec autobusowy koło 6 rano. Tam się pożegnaliśmy bo ich gnało aż do Nadoru i okolic a mnie do Tangeru. Nie zazdrosciłem im tej 10 godzinnej podróży, ale z smsa Wojtka wynikało, że wrażenia całkiem całĸiem. Mój autobus był hmmm, jakby to powiedzieć... No właśnie taki. W połowie trasy, konkretnie w Tetuan oczekiwała mnie niespodziewana przesiadka do drugiego autobusu, tego samego typu, ale jednak w tym lepszego, ze nikt obok mnie nie siedział i mogłem jakos pomiescic moje nogi na siedzeniu obok.

W Tangerze wylądowałem w nieznanym sobie miejscu, ale przewodnik zdał egzamin poraz kolejny i szybko znalazłem drogę. W porcie dowiedziałem się, że jeśli chce bezpośrednio dostać się do Algercias musze dostac sie do nowego portu. Za pomocą autobusu bo znajduje sie on okolo 40 km od Tangeru. Na dworcu dowiedziałem sie, ze autobus jest za darmo ale trzeba miec bilet. Niestety pan obsługujący kasy olał moje zapytanie o to, w jaki sposób mam zdobyć bilet, skoro powiedziano mi w porcie, ze bilet do Algercias musze kupic w nowym porcie. Na szczęście ktos inny mi pomógł i wskazał mi miejsce gdzie mogłem kupić taki bilet na miejscu i tym samym dostać się do nowego portu za pomocą autobusu.

Nie był to jednak koniec problemów. Priorytetem stała się wymiana marokańskich dirhamów na euro. Potrzebowałem tej kasy, żeby mieć na bilet do Malagi i na bilet na autobus na lotnisko. Jednak jak się okazało wymiana pieniędzy na euro nie jest tak łatwa jak wymiana na dirhamy. W pobliżu portu żaden kantor nie chciał mi sprzedać ojro. Została mi jedna opcja - iść w góre miasta do mediny. Wiedzialem, że tam jest ulica na której jest pełno kantorów. Problemem było to, że autobus odjeżdzał mi za 15 minut. Ruszyłem więc ostro i gazem pod góre z plecakiem niemalże biegłem. Spociłem sie jakbym biegł maraton W końcu dotarłem na miejsce i musiałem odwiedzić chyba ok 6 kantorów, by znalazł się ktoś, kto mi wymieni dirhamy na euro. Zostało mi 28 euro. Na autobus zdążyłem na ostatnią chwile i jeszcze musiałem sie pokłócic z kolesiem który dosłownie dotknął mój bagaż gdy wkładałem go luku w autobusie i chciał za to kase. No ale w końcu mogłem odpocząć.

W porcie odbyło sie bez żadnych problemów (choć nie rozumiem czemu nikt mnie nie sprawdzał, gdy bramka pikała dwukrotnie jak przez nia przechodziłem). Szybko wylądowałem na promie i siedziałem sobie patrząc jak czarny ląd bardzo powoli znika na horyzoncie. Miałem mieszane uczucia, bo ostatnimi dniami nabrałem chęci, żeby tam zostać na dłużej. Z drugiej strony byłem szczęśliwy, że już wracam, do rodziny, znajomych. Oczywiście szczęscie specjalnie mi nie dopisało, bo na autobus do Malagi spóźniłem się zaledwie 2 minuty. Przyszło mi czekać godzinke ale nic wielkiego. Ponieważ umówiłem się wcześniej z Anią, że przenocuje mnie w Maladze to dałej jej znać smsowo o której będę. Niestety nie dostałem żadnej odpowiedzi. Drugiego smsa pisałem juz jak dojezdzałem ale znowu mój sms chyba poszedł w eter. Czekałem na dworcu z godzine, po czym zdecydowałem, ze ide poszukać kawiarenki internetowej. Kluczowe dla mnie było dowiedzieć się, czy mój lot nie został odwołany (ze względu na strajk we Francji który rozpoczął sie 19 października). Liczyłem też może na to, że złapię Anie przez neta. Kafejka była na dworcu autobusowym, ale oczywiście akurat jak chciałem tam iśc, to padły im serwery. Ruszyłem więc w miasto i szukałem kafejki na własną rękę. Ciężko było, bo ludzie niekumaci z angielskiego. W końcu jedna kobieta mi pomogła i udało mi sie znaleźć jakąś kafejke.

Okazało się, że mój lot jest aktualny, co niezmiernie mnie ucieszyło, bo oznaczało, że zdąże na ślub Mileny i Satyi. Kamień spadł mi z serca. Anke też złapałem przez fejsbooka. Okazalo się, że gdzieś zapodziała telefon i myślała że dam jej znać wcześniej, że przyjade. Na szczęście jednak wszystko poszło później juz gładko, pomimo tego małego nieporozumienia. Ugoszczony zostałem po królewsku. Makaron, kąpiel, nocleg i towarzystwo trzech fajnych dziewczyn (pozdrawiam dziewczyny ) - dla zmęczonego wędrowca istny raj Już dziękowałem Ani sto razy chyba ale moge podziękować jeszcze raz - DZIĘKI !! Samolot miałem na 6 rano, a ponieważ nie było aotubusów na lotnisko o tej porze, musiałem się woziść wcale nietanią taksówką. Pobudka tez nieza fajna, bo wstawanie o 3:50 rano, gdy poszło się spać po 1 raczej do najprzyjemniejszych nie należy. Na lotnisku byłem tak gdzieś 4:45 więc do zamknięcia wyjścia o 5:30 miałem 45 minut. Wydawać by sie mogło, że całĸiem dużo. O ile odprawa bagażu poszła dość szybko to już odprawa pasażerów była tragicznie długa. Tak się złożyło, że było wiele lotów o tej porze a uruchomiono tylko dwie bramki. Stworzyła się więc gigantyczna kolejka. Zacząłem sie bardzo denerwować. Koniec końców przy wyjściu byłem o ... 5:42. No więc troche szczęścia miałem

Pierwsze wrażenia z Polski ?? Masakrycznie zimno Na szczęście miałem przyjemny powrót do domu, bo odwozili mnie znajomi od rodziców.

I tak praktycznie skończyła się moja przygoda z Marokiem

Hej Jestem w Szewszawan. To bedzie krotki post bo nie mam za wiele czasu. Jest ogolnie super. Idealne miejsce na zakonczenie podrozy. Miasteczko to krolestwo koloru niebieskiego w przeroznych odceniach. Uliczki sa magiczne. No tego sie nie da opisac. Ten intensywny niebieskie kolor. Jako ze to Marokanska stolica haszu to mozna to roznych ciekawych ludzi spotkac. Spotkaleù w busie dwoje mega fajnych Polakow, Wojtka i Gosie. No i se tak tu siedzimy w miasteczku. Wczorajszy wieczor na dachu z Japonczykiem Wata rzadzi. a dzisiaj maly trip w gory. Magiczne miejsce do ktorego napewno bede chcial wrocic.

No a jutro z rana zaczynam podroz powrotna. Oby wszystko poszlo po mojej mysli. W koncu sie zobaczymy. Marze o zimnym piwie

Jeszcze pare slow o Rabacie. Kolejny dzien okazal sie bardzo przyjazny do zwiedzania. Swiecilo sloneczko az milo, choc ranek tego nie zapowiadal. W ogole rabat okazal sie swietnym miastem. Znacznie bardziej przyjaznym od Casablanci. Wiadomo, halas tez tu byl ale w koncu to stolica panstwa. Jest tu natomiast bardzo wiele miejsc cichych a przede wszystkim wartych odwiedzenia. Najbardziej zachwycila mnie kasba Al-Udaja. Urokliwe miejsce. Najpierw ciekawy ogrod a potem platanina przpieknych waskich uliczek. Przyjelnoscia bylo sie w nich zgubic. Wszystkie domu i ulice bardzo zadbane. Swietne miejsce do fotografowania. A na koniec wyjscie na plac z widokiem na ocean. No cud miod i orzechy. Caly dzien zwiedzalem miasto i musze stwierdzic ze ludzie sa tu znacznie milsi. Nie tak natarczywi. A jezcze co do dziewczyn, to tu juz wiekszosc ubiera sie po europejsku i bardzo wiele z nich jest bardzo ladnych. W miescie bylo jeszce wiele ciekwych rzeczy do oblookania i tak praktycznie spedzilem caly dzien. Potem z Rachidem powrot do domciu.

Musze powiedziec ze rodzina Rachida to wspaniali ludzie. No po prostu niesamowicie dobrzy. Ugoscili mnie super, dali jedzenie, ktore bylo wrecz pyszne. Brat pokazywal mi takie sztuczki z kartami ze musialem zbierac szczeke z podlogi. Normalnie jak na dobrym pokazie iluzjonisty. Fajnie ze w koncu trafilem na takich dobrych ludzi, bo przynajmniej mam o nich lepsza opinie.

Wczoraj wyladowalem w Meknes. I dzieki temu ze pomylilem wschod z zachodem, to trafilem w dobre miejsce > Pomogla mi tez poznana Sahi i trafilem do schroniska mlodziezowego, najtanszej opcji w miescie. Turystow juz nie ma tutaj tak wiele i latwiej jest wszystko zwiedzac. Miasto moze nie jest jakilms cudem architektury ale jest ok. Za to zachod slonca byl z kosmosu. Takich chmur to ja nie wiem czy kiedykolwiek widzialem w swoim zyciu.

Teraz jestem w Moulay Idris. Pieknym miasteczku zbudowanym na zboczu gory a za godzine wybieram sie pieszo do Volubilis, czyli ruin miasta sprzed 2 ty lat. W moim przewodniku pisze ze to 5 km i najlepsze, ze pisalo ze to dla odwaznych no comments 10 km pieszo ma byc trudne ?

Wogole duzo jest jeszce do opowiadania. Ale to po powrocie Ktory juz niedlugo.

Hej wszystkim. To znowu ja Tymrazem pisze po promocyjnych cenach. Znaczy w Rabacie jestem A najlepsze ze w sumie juz nie w Rabacie ale w Sale ( wyprzedaz ). Jestem u Rachida, czlowieka znalezionego przez hospitalityclub.org. Co ciekawe, jest starszy ode mnie o dokladnie 6 dni kocha podroze i ... studiuje informatyke

Do Rabatu jechalem pociagiem i bylo bardzo milo i bardzo szybko. Siedzenia w drugiej klasie a nasze pkp przebija na glowe. Z tym ze kolej tutaj funkcjonuje chyba tylko na polnocy kraju. Z takich ciekawostek to przypomnialo mi sie, ze oni nie maja tutaj swiatel dla przechodniow. Sa tylko swiatla dla samochodow i trzeba po prostu patrzyc kiedy sie zatrzymuja.

Jezsce pare slow o Casablance. 3,6 miliona ludzi. Wielki motloch i ciezko tam wytrzymac. Zbyt duzy halas, zbyt duzy smog. Niewiele rzeczy do ogladania. Ale meczet Hasana powalil mnie naprawde na lopaty. Jeszcze taka pogoda sie zabojcza zrobila, ze nie wiedzialem czy ogladac meczet czy robic foty cudownego zachodu slonca. Meczet polozony nad oceanem i jest naprawde ogromny. I to byloby wszystko jesli chodzi o Casablance. Jeszce moze pare drobiazgow ale to tyle.

W Rabacie natomiast deszcowo. Dopoki Rachid mial praktyki chodzilem sobie po miescie, ale w pewnym momencie zatrzymal mnie ulewny deszcz i koniec zwiedzania. Pochmurno, szaro, brzydko. A miasto wydaje sie prezentowac calkiem calkiem. Poniewaz zostaje u Rachida na dwie noce, to mam nadzieje, ze jutro bedzie lepsza pogoda na zwiedzanie. Narazie tyle chyba

Pozdrowienia dla Siutka. TAk, lupie i pale wioski tutaj tylko, a te wpisy to ino przykrywka. Szykuj sie bo przywioze harem Marokanek ( tak na marginesie calkiem ladne sa Marokanki )

Essaouira. Miasto artystow ktorzy przybywali tu szukac natchnienia. Tworzyli tu wielcy malarze, pisano tu ksiazki, a wszystko to zainspirowane klimatem miasteczka. Krecono to tez zdjecia do paru filmow, takich jak Krolestwo Niebieskie.

Co jest urzekajacaego w tym 75 tys miasteczku ? Sam musialem troche pochodzic zeby to odkryc. Przede wsystkim na poczatku wrazenia nie najlepsze bo padalo i bylo szaro. Ale nawet taka pogoda nie byla w stanie zniszczyc uroku tego miejsca gdy przeszedlem przez medinei doszedlem do portu i umocnien miejskich. To co charakterystyczne to rzeza mew przelatujacych tuz nad glowami. Obracam sie w prawo i widze potege oceanu w calej okazalosci. Okropny wiatr i fale rozbijajce sie o brzeg z niesamowitym impetem. Czasem oblewajac turystow. Mialem to szcescie ze pod wieczor w miare sie przejasnilo i z wiezy obronnej miasta moglem obserwowac zachod slonca. Bylo przepieknie. Dodatkowo fale wzbijajace sie nawet na kilka metrow, morze ptakow - wszystko to skladalo sie na hipnotyzujacy widok, od ktorego nie sposb bylo sie oderwac. Siedzialem jak zahipnotyzowany i odszedlem dopiero jak zrobilo sie kompletnie ciemno. Dodatkowy urok uliczek po zmroku. Takie widoki pamieta sie na cale zycie. I wtedy zrozumialem czemu artysci szukaja tu weny. Mozna ja znalezc w kazdym kawalku nieba, ziemii, czy ulicy.

Liczylem ze nastepnego dnia zrobi sie lepsza pogoda ale sie przeliczylem. Pada, szaro. Zastanawiam sie jak to niebiesko biale miasteczko wyglada przy slonecznej pogodzie. Co ciekawe udalo mi sie dzisiaj byc na mszy sw. Brakowalo tego. Co prawda po francusku a ksiadz byl bardzo smieszny chodzac po kosciele i dyrygujac obecnymi do spiewania. Pogoda niestety sie nie poprawila ale dzisiaj znowu ide na mury, zeby posiedziec i pomyslec.

Jutro rano do Casablanci autobus. Nastepne dni to Rabat. Wiec mam nadzieje ze pogoda sie poprawi bo to miasta portowe. A potem miasta sultanskie.

I jeszce tak z innych spraw. Nie pisalem smsow bo nie mialem zasiegu na pustyni. I dziekuje tym razem w szceglnosci za smsy cioci Monice i Markowi, ktorego sms byl bardzo motywujacy. A pozdrawiam wszystkich bez wyjatku

Nastepny dzien to byla podroz do Tinghir. Bez zbednych komentarzy - dotarlem w jednym kawalku. Pierwsza rzecz ktora mnie spokala to przyjaciel za pieniadze. Czyli koles ktory se chcial ze mna pogadac, w moim wieku. Pogadal, spytalem go o pare rzeczy i jeszce zaprowadzil mnie do taniego hostelu. Niby wszystko ok. Spotkalismy sie pod koniec dnia a on zaczal sie wypytywac jaki prezent mu dam. Troche zglupialem a on wytlumaczyl mi ze musze u zaplacic za to, ze spedzil ze mna czas. Probowalem mu cos przetlumaczyc ale w jego swiecie wdwziecwnosc za pomoc = kasa. Albo jakis prezent. Paranoja. Tu nawet ze sie z kims pogada trzeba placic. Smialismy sie z innymi ludzmi z Europy ze w Maroku turysci jedynie za powietrze nie musza placic. Ale to jest chore. Kraj jest przepiekny. Cudowny wrecz. Ale ludzie sa do dupy. Wszedzie chca tylko kasy. JUz nie wspomne ze moje marzenia o tanim zyciu tutaj prysly bardzo szybko. Bo w sklepach nie ma cen i sprzedawcy dla turystow sprzedaja wszystko drozej. Wiec wychodzi mnie tu zycie znacnie drozej niz w Polsce.

Tak tez dla uspokojenia Was to glownie sypiam w bardzo tanich hostelach. Pod namiotem tylko czasami sie zdarza. Zreszta i tak sie zepsol troche. Podrozuje wszystkim czym sie da. Busami; pieszo, grand taxi, wielbladem Stop tutaj tez jest w wiekszosci przypadkow platny wiec nie mam ochoty na te rodzaj transportu.

A z Tinghir wybralem sie do wawozu TOdra. Zrobil na mnie piorunujace wrazenie. A turyscie zwiedzali tylko kawalek wiec przez dluzszy czas moglem sie cieszyc spokojem. W wawozie bylo tez wielu alpinistow wiec bylo na co popatrezc. Droga powrotna - 15 km, zrobilem pieszo; ale byly tak cudowne widoki, tak piekne swiatlo ze nie moglem inaczej wybrac. Jeszce na koniec dnia, po powrocie do Tinghir, przyczepil sie drugi platny przyjaciel. Dlatego tesknie za wszystkimi. Jedyni ludzie z jakimi sie zaprzyjaznilem w Maroku to turysci.

Wczoraj poznałem 2 przefajne Bułgarki i sobie chodziliśmy po Marrakeszu( autobus miałem jednak dopiero rano). Dzisiaj autobusem przez góry a potem piechota przy okropnym upale. I jestem w miejscowości gdzie kręcon m.in Gladiatora. Widoki są porażająco wspaniałe :-)

Do Imlil dotarle, tzw grand taxi czyli taksowka ktora dziala jak autobus. Czeka sie az bedzie odpowiednia liczba chetnych i dopiero wtedy taxi jedzie. Do starego mercedesa wbija sie 7 osob > Roznica temperatur miedzy marrakeszem a imlil byla dosc znaczna i sie od razu przeziebilem. Nie moglem sie dogadac z kobieta ktora byla wlascicielka terenu na ktorym namiotowalem i musialem wchodzic na Toubkala z 16 kg plecakiem.

Pierwzszy dzien to podroz do refugio na wysokosci 3200 m. Normalnie idzie sie troche wiecej niz 4 godziny. MI zajelo to 7 godzin i myslalem ze skonam. Nawet jeden z berberow, mieszkancow gor, zrobil wielkie oczy jak podniosl moj plecak. Bo kazdy tam wchodzi z lekkim bagazem albo muly niosa ciezkie plecaki. Czasem tez ludzie wjezdzaja na mulach No i tak. Bylem chory, rano mmnie zlapala biegunka mialem ciezki plecak i wchodzilem w pracacy,m sloncu. Myslalem ze nigdy sie to nie skonczy. Zaczalem tez miec problemy z oddychaniem. Musialem czesto robic przerwy ale jakos sie tam doczolgalem do refugia. Jedyne co zdolalem zrobic to wzialem prysznic i poszedlem spac. Wiedzialem ze ,usze cos zjesc ale nie umialem przez dlugi czas sie do tego zmusic. W koncu wstalem i zszedlem na dol. Czulem sie okropnie ale po kolacji mi sie poprawilo. Poznalem pare z polski oraz pare ze slowenii, z ktora postanowilem sie zabrac za atak na szczyt. Jeszce podczas kolacji jakis koles stracil przytomnosc i go reanimowali wiec mialem fest stracha zwawajac na moj obecny stan.

Wstalem o 6:30 i mielismu ruszac na szczyt. Wtedy dopiero uswiadomilem sobie ze sie kompletnie nie zaakli,atyzowalem. CHoroba mi nie przeszla a wchodzenie na szcyt to byla jedna wielka niekonczaca sie katorga. Praktycznie co 10-20 krokow musialem sie zatrzymywac bo moje tetno bylo jak po przebiegniecu maratonu. Baaa co wiecej, jak juz stanalem nie potrafilem ustabilizowac oddechu. Slowency poszli juz nie czekajac na mnie bo to nie mialoby sensu.

To bylo okropne. Wiekszosc ludzi mnie wyprzedzala bo snulem sie jak zombi. Oddychalo mi sie tak ciezko ze zwykle wlozenie polara do plecaka bylo dla mnie niezwykle wymagajace. Ale szedlem dalej. Naprawde sie zaniepokoilem gdy zaczely mi dretwiec dlonie i stopy. Mimo ze byloi cieplo i caly czas ich uzywalem. MYslalem ze tam juz nie dojde. Na szczescie dretwienie ustapilo. Nadal jednak wchodzilem w tempie 10 krokow - minuta na ustabilizowanie oddechu. Byla to jedna wielka tytaniczna praca. Moja choroba i niedozywienie spowodowaly kompletny brak aklimatyzacji na tej wysokosci. W koncu jednak udalo sie wejsc. Bylo super. Pokonalem najwieksze chwile slabosci w swoim zyciu. Na szcycie o dziwo nie wialo. Baaa nawet cieplo bylo a widoki byly spektakularne. Nawet lepiej sie poczulem. Siedzialem tam chyba ze 45 minut. Tak jak to pisalem w poprzedniej notce ktora sie nie dodala, nie bylo sniegu wiec bylo ok. Gdy zobacylem ciemniejsze chmury zdecydowalem ze trzeba schodzic. Schodzenie juz bylo latwiejsze ale nadal zajmowalo mi wiecej czasu niz innym. Pod koniec trasy powrotnej zacelo padac. Bylem tak wykonczony ze zdecydowalem zostac sie na jescze jedna noc w refugio zamiast powrotu bezposrednio do imlil. Jescze jak juz bylem przy refugio to spotkalem grupe marokanczykow wchodzacych na szczyt. Wrocili po zmroku i okazalo sie ze rozpetala sie tam burza sniezna. Nastepnego dnia tez pogoda byla brzydka wiec trafilem idealnie. Schodzenie bylo juz latwiejsze choc meczyl mnie bardzo bolesny kaszel. Teraz jestem spowrotem w Marrakeszu i znowu ukrop z nieba. Jeszce na dodatek mam przytkane uszy po zjedzie z gor na poziom zero. Wybieram sie teraz do Ourzarate i w kierunku pustyni. Jesli bedzie bus. Jesli nie to spedze noc w Marrakeszu.

Pisze tak partiami bo sie konputer wiesza. Spotkalo mnie tez pare nieprzyjemnych rzeczy ale nie zmienia to mojego nastawienia. Podroz do Marrakeszu byla okropna. Bo w nocy i z przesiadka. Samo miasto a szczegolnie medina to po prostu magia. Tetni zyciem co chwile sie cos dzieje. Spie w malym hoteliku kolo glownego placu. Juz mnie przypieklo. Swietna muzyka mnostwo zapachow. Suki, taki targ, to cos magicznego. Tam naprawde idzie sie zgubic. A wszyscy pokazuja droge nie do glownego placu ale droge na ktorej sa zaprzyjaznione sklepy. Ja tam bladzilem ze 3 godziny. Wszyscy mnie zaczepiaja i chca zebyn cos kupil. Robienie zdjec tez jest ryzykowne. Mnie spotkala za to awantura bo jak sfotografuje sie ich towar to trzeba albo kupic albo zaplacic za foto. Jeden koles nornalnie podszedl i zarzucil mi prawdziwego weza na szyje i wciagnal na plac z inny,i wezami. Wzial mi sam aparat i robil zdjecia. Potem zazadal kasy. Nie oponowalem : mialem weza na szyji Nie wiem jak to nozliwe ale wieczorem tak naprawde wszystko sie jeszcze bardziej rozwija. Na placu pod golym niebem powstaja stoliki z jedzeniem. Koles wola do mnie dobry wieczor. Jedzenie jak z restaruacji Magdy Gessler. Normalnie szok . Siadam i ktos wola do mnie mucha rucha karalucha. Co jak co ale chyba ,usialo tu byc troche polakow Niby chce sie na chwile uciec od tego zgielku ale po chwili chce sie wracac do tego festiwalu emocji. To miasto napewno jest tez dla asertywnych ludzi jesli nie chce sie zbankrutowac. Zostqje jeszce na noc a jutro ruszam , chyba piechota, w strone Imlil, czyli wioski przed Jabalem. Strasznie juz tesknie. Nie ma spejalnie z kim gadac. Bo Ci co gadaja po angielsku to albo falszywi przewodnicy albo naciagacze. A turysci chodza w rozne strony choc udalo mi sie poznac pare z niemiec i nepalczyka. Takze czzuje sie troche samotny, nie ma narazie sie z kim dzielic tym wszystkim. Dlatego piszcie czasem smsy. Bo to naprawde duzo dla mnie znaczy. Ok nie sposob opisac wszustkiego. Opowiem jak wroce. Aha, pozdrowienia dla Kasi poznanej na lotnisku.

Udało się :-D ! Wpuścili mnie do Maroka. Przeprawa promem i w końcu moja stopa stanęła na Afrykańskiej ziemii. Nocuję w Tangerze. Więc zwiedzanie a jutro wieczornym autokarem do Marrakeszu.

Jak nie urok to sraczka. Dokładnie teraz mój samolot startowałby z lotniska. A siedze w domu. Odwołali mi lot. Poinformowali w nocy na mejla (no comments) i oczywiście o odwołanym locie dowiedziałem się dopiero na lotnisku w Krakowie.

Szczerze to już mam dość wszystkiego. Nie wiem czy jestem w stanie wyobrazić sobie gorszy rok niz ten. Ale pojade tam choćbym miał się (uwaga dla wrażliwych) zesrać. Co mi zostało ? Tylko to. Przebookowałem bilety na sobote.